یک استکان حرف
نوشته های یک در حال پیشرفت
یک استکان حرف
نوشته های یک در حال پیشرفتبودن_ تو
با من بمان در این دنیای در آشوب، در این دنیای پر نور مثل شب ، ساکت مثل قناری ، فریاد مثل عشق ، پر تلاطم و آرام. با من بمان ای رنگین کمان_ سیاه، تو که حرفهایت آتش میزند آب_ دریا را، تو که طرح لبخند هایت در خواب، می کند یک شب آرام را طوفانی. بمان با من ، بمان با من، تو که تلخی_ قندت، حدیث_ شیرینی ست. بمان با من، منی که گریه ی محضم، با این که چشم هایم خیس نیست. بمان. پوریا عباسی - ۹۰/۱۰/۲۳شعرِ تو
پرده پنجره را باد دریدعشق را با تو ندید
عشق را بی تو ندید
من تورا نور،خدا،عشق
من تورا بی تو نخواهم
من تورا همین که باید
من تورا با تو که شاید
من تورا نه آن که شاید
من تورا نه آن که باید
من تورا بی تو نخواهم
من تورا
عشق ، عشق، عشق
من تورا با عشق نخواهم
من تورا بی نیاز،با نیاز، پرنیاز
من تورا با تو نخواهم
من تورا تا آخر عشق
من تورا تا آخر عمر
من تورا تا آن سپیده
نه نمیخواهم
نه نمیخواهم
نه نمیخواهم
تو، من، تلخ، برف
همگی یک واژه اند
همگی یک جمله اند
که سرآغاز کلام
که همه متن یه شعر
که همه عشق و یه دل
که چرا با تو نبودن
من تورا بی تو نخواهم
من تورا بی عشق
بی حرف
بی چشم
من تورا یک نفس خواب
من تورا یک دل بی تاب
من تورا تا که بدانم
عشق چیست
من که آن را که بخواهم
من که آن را که نخواهم
بی عشق ، با عشق
تا که باید تا که شاید تا که فردا
بی تو سودا
بی تو ناله بی تو درد
بی تو عشق و بی تو مرد
بی تو تنها،با تو تنها
با دلت یک دنیا
که نخواهم ز نیاز
که نخواهم ز غرور
که نخواهم ز تنها دل عشق
پای آن تیرچراغ برق
سر آن کوچه تاریک
منتظر
در آن خانه ی غم
سر آن کوچه ی ترد
دل خسته، منتظر
همه ی فکر مشغول
همه ی دل آشوب
تو بیایی
دل بیست ساله ی عشق
دل ناپخته غم
منتظر
چشم خیس
زیر باران
زیر نور
تا بیاید یک فروغ
تا بیاید معشوق
تا ببارد باران
که شود نا آرام
چشم ها زل زده اند
درها پوسیدند
کوچه ای خواب آلود
و نیامد معشوق
و ندانست عاشق
بشکست غرور
چشم دنیا باز شد
شب فروزان
غم برتر
بشکست غرور
ترد شد از هم دنیا
حس کرد
غم عشق را
از ته دل
رفت و از فردا باز
دل دنیا بشکست
آسمان هم بارید
دل دنیا نالید
که چرا عشق
چرا عشق
چرا عشق
پوریا عباسی - ۶/۹/۹۰
عشق نیرویی بجز از خود است !
آی ... پوریا ، تو کیستی ؟ چیستی ؟ از کجایی ؟ قدم از چه بر زمین گذاشته ای ؟ در تو ، این چیست که میجوشد و می خروشد ؟ در تو این کیست ؟ خودت ؟ اگر این است پس کشمکش ات از چیست ؟ ((خود)) که بندی دلاور بود . پس آنچه هست چیزی بجز ((خود)) است. شاید پاره ای از خود. شاید هم دیگریست از درون تو برخاسته؟ شاید.
شاید از آغاز چنین بوده که مرد در برابر هر زن، مردی ای دیگر می یابد. یا اینکه مردی اش رخِ دیگری به خود میگیرد. اگر این نیست ، پس چیست ؟
چهره ای بریان از آفتاب، با چشمانی سیاه و درخشان، و اخم میان پیشانی. غمخنده های کناره های دهان، و نگاه های خنجرگون! چرا دل نمی بری ؟ به دلت گوارا آمد آن چشمها که تنت را سر تا پا چریدند؟ دلشاد شدی آن دم که گردنت، پستانهایت، شکمت، کمرت را آن نگاه های تیز بلعیدند؟ این آشوب درونت از چیست ؟
+ نمیدانم ، نمیدانم. گیج و گنگ است. دل سیاه و کدر. محتاج تنهایی. دور از نگاه این و آن و به تنهایی می گریزم.
شاید از آغاز چنین بوده که مرد در برابر هر زن، مردی ای دیگر می یابد. یا اینکه مردی اش رخِ دیگری به خود میگیرد. اگر این نیست ، پس چیست ؟
چهره ای بریان از آفتاب، با چشمانی سیاه و درخشان، و اخم میان پیشانی. غمخنده های کناره های دهان، و نگاه های خنجرگون! چرا دل نمی بری ؟ به دلت گوارا آمد آن چشمها که تنت را سر تا پا چریدند؟ دلشاد شدی آن دم که گردنت، پستانهایت، شکمت، کمرت را آن نگاه های تیز بلعیدند؟ این آشوب درونت از چیست ؟
+ نمیدانم ، نمیدانم. گیج و گنگ است. دل سیاه و کدر. محتاج تنهایی. دور از نگاه این و آن و به تنهایی می گریزم.
میم مثل ِ ...
میم مثل ... موقعی که میخوای مانور بدی مانعی ممانعت میکنه با مانورت و مأموریتت مالیده میشه.
سکوت بهترین آرامش است
یادم باشه حرفی نزنم که به کسی بر نخوره . بهش گفتم دوست دارم ! برگشته با کیف افتاده به جونم !پ.ن : دخترایی که فکر میکنن با یه دوست دارم اومدیم خواستگاریشون
فاصله
فاصله یه حرف ساده است ... برای با هم بودن یک دل نیاز است و قدری احساس با طعم صداقت
(از فرمایشات مقام معظم عباسی)
(از فرمایشات مقام معظم عباسی)
از یاد رفته
در آن سوی غریبی ها
صدایم کن
چه دلگیر است باران
تو یادم کن
قسمت بارانِ من
جاری شدن بی توست
ای آسمان من غریبم
تو یادم کن
(پوریا.عباسی)
آغوش سرد
در آغوش تو انگار
چه سرد می وزید نسیم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا باز به آغوشت
ماه هاست محتاجم
(پوریا.عباسی)
دل ابریِ هوا
شاید آن روز که باران میزد
بی دریغ از دل ابری هوا
آفتاب میخواستم
و گمان میکردم
که به دریای دلم
تو همان رهگذری
نکند بار دگر
دل باران زده ام
بچگی کرده و باز
در پیِ آفتاب است!
(پوریا.عباسی)